The Defeat of two progressive Spanish mayors

Zie digitale tweelingen niet als dé oplossing voor maatschappelijke vraagstukken die in gebieden spelen. Data en modellen belichten namelijk slechts een deel van de werkelijkheid. Bij ruimtelijke opgaven, zoals het woningtekort, de energietransitie en natuurherstel, gaat het om het gesprek om te komen tot een gedeelde werkelijkheid. Zorg dat digitalisering hierbij een constructieve rol speelt.

Op de grens van Brabant en Limburg ligt de Peel. Daar komen onder grote tijdsdruk verschillende opgaven samen: transitie van de landbouw, omslag naar hernieuwbare energie inclusief netverzwaringen, woningtekort, verdroging van de Peel en de mogelijke heropening van de vliegbasis Vredepeel. Het maken van die ruimtelijke puzzel vergt samenwerking tussen twintig gemeenten, drie waterschappen, twee provincies, diverse departementen en tal van bedrijven, maatschappelijke organisaties en burgers. Daarnaast vraagt die puzzel een integrale afweging: ingrepen voor de ene opgave kunnen immers vergaande gevolgen hebben voor andere opgaven.

Voor de digitale tweeling is echter geen vraagstuk te complex, schreef Microsoft in een artikel op Ibestuur. Het bedrijf werkt zelfs aan een digitale tweeling van de aarde, met de ambitie om deze beter te besturen voor mens en natuur. Tijdens een conferentie over slimme steden in Barcelona viel de sterke aantrekkingskracht van de digitale tweeling voor beleidsmakers en bestuurders op. ‘Doe mij ook maar zo’n digitale tweeling’ leek de dominante gedachte te zijn. De talrijke pilots en experimenten met digitale tweelingen in het ruimtelijk domein onderstrepen dit.

Hype?

Er lijkt sprake van een ‘hype’: digitale tweelingen als panacee voor gebiedsontwikkeling. Deze ‘hype’ hangt samen met de toenemende hoeveelheid en beschikbaarheid van (real-time) data over onze leefomgeving, zoals lucht-, grond- en waterkwaliteit en energieverbruik. Dit is mede het gevolg van het beter en goedkoper worden van monitoringstechnieken, zoals slimme meters in huis en allerlei soorten sensoren op straat, in drones en satellieten. Daarnaast stimuleert en verplicht de aankomende Omgevingswet het gebruik van data.

Partijen gebruiken verschillende definities voor de digitale tweeling. Doorgaans verwijst de term ‘digitale tweeling’ naar het idee dat een fysieke en virtuele ‘tweeling’ met elkaar in verbinding staan door de uitwisseling van data en informatie. Data over de fysieke wereld voeden de virtuele tweeling en inzichten daaruit kunnen weer worden gebruikt om te interveniëren in de fysieke wereld. Dat helpt bij het maken van allerlei producten – van de bouw van de Boekelose brug tot de BMW fabriek – en het verbeteren van bedrijfsprocessen, zoals het onderhoud en beperking van de CO2-uitstoot van de Airbus.

Hierdoor geïnspireerd, zien veel beleidsmakers en bestuurders de digitale tweeling als een belangrijk middel om besluitvorming – van beleidsvoorbereiding tot implementatie – te verbeteren door de gevolgen van keuzes te simuleren en te visualiseren. In het domein van politiek en bestuur is de digitale tweeling dus meer dan een technologische innovatie; het is een democratische innovatie. Dit roept de vraag op: hoe kan een digitale tweeling de besluitvorming daadwerkelijk verbeteren?

Er bestaat geen eenduidige werkelijkheid

Dat kan door de variëteit en veelzijdigheid van een gebied te erkennen. Een gebied is nooit één monolithische werkelijkheid; er spelen vaak duizend-en-een belangen en processen tegelijk. Toch is zo’n eenduidige werkelijkheid wel precies wat een digitale tweeling suggereert. En daarin schuilt zowel de kracht als het risico van dit instrument. Kracht, omdat het zorgt voor een basis voor een gesprek. En een goed gesprek is de basis voor goede besluitvorming. Risico, omdat zo’n eenduidige werkelijkheid ons kan doen vergeten dat de digitale tweeling selectief is. Hij laat slechts een beperkt aantal variabelen zien. Bovendien, datgene wat subjectief of lastiger meetbaar is, bijvoorbeeld de betekenis van een gebied voor haar inwoners, kunnen we gemakkelijk over het hoofd zien. Terwijl een democratisch proces juist ook voor die zachte waarden aandacht behoort te hebben.

Gesprekspartner

Beschouw een digitale tweeling dus niet als de gedeelde werkelijkheid zelf, maar als gesprekspartner in een breder democratisch proces. Daarbij is ook transparantie van belang over welke data wel aanwezig zijn en welke niet. En over welke modellen gebruikt worden en de aannames die daarbij gemaakt worden. Zo laat de maatschappelijke aandacht voor bijvoorbeeld de stikstofmodellen van het RIVM zien dat data en modellen niet neutraal zijn en ook niet apolitiek, ook al worden ze soms wel zo gepresenteerd. Data, modellen en algoritmes hebben namelijk invloed op hoe we problemen definiëren en begrijpen, wie daarbij betrokken worden en hoe we vervolgens handelen. Of toegepast op besluitvorming: ze bepalen welke maatschappelijke opgaven wel en niet worden opgepakt en hoe en wie wel of niet mee mag praten en beslissen.

Praktijkcases?

Dit artikel is een weergave van een aantal eerste inzichten in een project van het Rathenau Instituut naar de wijze waarop digitale tweelingen kunnen bijdragen aan besluitvorming over gebiedsontwikkeling. Hierin heeft het Rathenau samengewerkt met de Provincie Noord-Holland. Voor het vervolg van dit project is het instituut op zoek naar interessante praktijkcases.

De digitale tweeling als gesprekspartner dus. Hoe doe je dat op een verantwoorde manier? Wie kan hier praktijkcases van laten zien?

Dit artikel is geschreven door Romy Dekker (Rathenau Instituut), Paul Strijp (Provincie Noord-Holland) Allerd Nanninga (Rathenau Instituut) en Rinie van Est (Rathenau Instituut) en gepubliceerd op iBestuur. De auteurs danken Brian de Vogel, Henk Scholten, Arny Plomp, Herman Wilken, Rosemarie Mijlhoff, Jan Bruijn en Martine Verweij voor hun waardevolle inbreng in het project.

Beeld: Shutterstock

CULTUURVERANDERING IN DE BOUW

Binnen de bouw zal men in de toekomst anders moeten gaan werken vanwege de maatschappelijke opgaven als duurzaamheid, klimaat en het arbeidstekort. De bouw zal (meer) moeten leren werken met alle digitale mogelijkheden die er zijn en aankomen. Dat vereist een andere cultuur van samenwerken. Zowel binnen het bedrijf als in de keten.

Ook het tekort aan personeel zorgt ervoor dat anders zal moeten worden omgegaan met personeel. Bedrijven zullen inclusiever moeten worden, zullen ook te maken krijgen met zij-instromers en ook hier zal digitalisering ervoor zorgen dat meer gedaan kan worden met minder mensen. Dr. ir. Koos Johannes, onderzoeker cultuur & ketensamenwerking bij de HVA zal tijdens het diner zijn inzichten delen over de Cultuurverandering in de bouw. Over deze, en nog veel meer onderwerpen, gaat het komende Innovation Dinner met als thema: Cultuurverandering in de bouw.  

Wil jij meepraten over dit onderwerp? Meld je dan nu aan voor dit innovation dinner!

This is the 24st episode of a series 25 building blocks to create better streets, neighbourhoods, and cities. Its topic is how involving citizens in policy, beyond the elected representatives, will strengthen democracy and enhance the quality of the living environment, as experienced by citizens.

Strengthening local democracy

Democratization is a decision-making process that identifies the will of the people after which government implements the results. Voting once every few years and subsequently letting an unpredictable coalition of parties make and implement policy is the leanest form of democracy. Democracy can be given more substance along two lines: (1) greater involvement of citizens in policy-making and (2) more autonomy in the performance of tasks. The photos above illustrate these lines; they show citizens who at some stage contribute to policy development, citizens who work on its implementation and citizens who celebrate a success.

Citizen Forums

In Swiss, the desire of citizens for greater involvement in political decision-making at all levels is substantiated by referenda. However, they lack the opportunity to exchange views, let alone to discuss them.
In his book Against Elections (2013), the Flemish political scientist David van Reybrouck proposes appointing representatives based on a weighted lottery. There are several examples in the Netherlands. In most cases, the acceptance of the results by the established politicians, in particular the elected representatives of the people, was the biggest hurdle. A committee led by Alex Brenninkmeijer, who has sadly passed away, has expressed a positive opinion about the role of citizen forums in climate policy in some advice to the House of Representatives. Last year, a mini-citizen's forum was held in Amsterdam, also chaired by Alex Brenninkmeijer, on the concrete question of how Amsterdam can accelerate the energy transition.

Autonomy

The ultimate step towards democratization is autonomy: Residents then not only decide, for example, about playgrounds in their neighbourhood, they also ensure that these are provided, sometimes with financial support from the municipality. The right to do so is formally laid down in the 'right to challenge'. For example, a group of residents proves that they can perform a municipal task better and cheaper themselves. This represents a significant step on the participation ladder from participation to co-creation.

Commons

In Italy, this process has boomed. The city of Bologna is a stronghold of urban commons. Citizens become designers, managers, and users of part of municipal tasks. Ranging from creating green areas, converting an empty house into affordable units for students, the elderly or migrants, operating a minibus service, cleaning and maintaining the city walls, redesigning parts of the public space etcetera.
From 2011 on commons can be given a formal status.  In cooperation pacts the city council and the parties involved (informal groups, NGOs, schools, companies) lay down agreements about their activities, responsibilities, and power. Hundreds of pacts have been signed since the regulation was adopted. The city makes available what the citizens need - money, materials, housing, advice - and the citizens donate their time and skills.

From executing together to deciding together

The following types of commons can be distinguished:
Collaboration: Citizens perform projects in their living environment, such as the management of a communal (vegetable) garden, the management of tools to be used jointly, a neighborhood party. The social impact of this kind of activities is large.
Taking over (municipal) tasks: Citizens take care of collective facilities, such as a community center or they manage a previously closed swimming pool. In Bologna, residents have set up a music center in an empty factory with financial support from the municipality.
Cooperation: This refers to a (commercial) activity, for example a group of entrepreneurs who revive a street under their own responsibility.
Self-government: The municipality delegates several administrative and management tasks to the residents of a neighborhood after they have drawn up a plan, for example for the maintenance of green areas, taking care of shared facilities, the operation of minibus transport.
<em>Budgetting</em>: In a growing number of cities, citizens jointly develop proposals to spend part of the municipal budget.

The role of the municipality in local initiatives

The success of commons in Italy and elsewhere in the world – think of the Dutch energy cooperatives – is based on people’s desire to perform a task of mutual benefit together, but also on the availability of resources and support.
The way support is organized is an important success factor. The placemaking model, developed in the United Kingdom, can be applied on a large scale. In this model, small independent support teams at neighbourhood level have proven to be necessary and effective.
 
Follow the link below to find an overview of all articles.