Citizens & Living

Participating in a COP28 side event organized by the European Commission, the Amsterdam Region delved into Local Green Deals as instrument for achieving the green transition. The primary goal for the session was to uncover actionable strategies and prerequisites essential for fostering public-private collaboration to realize the sustainability transition. Marja Ruigrok, vice-mayor for the municipality of Haarlemmermeer, represented the Amsterdam Region alongside political and business leaders from Braga (Portugal), Aalborg (Denmark) and Skelleftea (Sweden).
 
Commencing the session, Valentina Superti, DG for Internal Market, Industry, Entrepreneurship, and SMEs at the European Commission, highlighted Europe's ambition to become the first climate-neutral continent by 2050. This necessitates a transformative shift towards sustainability, digitalization, and resilience, which is why the Commission is introducing critical legislation like the Net-Zero Industry Act and the Critical Raw Materials Act.
 
Ruigrok shared insights from the Amsterdam Metropolitan Region’s efforts in establishing Local Green Deals, emphasizing her role as political ambassador and champion for the Green Deal Bikes initiative. She stressed the importance of cycling, explaining that despite its reputation as a cycling paradise, approximately 20% of young people in the Amsterdam Region can not ride a bike: “If you don’t learn to ride a bike at a young age, you are also much less likely to use a bike for commuting later in life. That’s why in this Green Deal, we stimulate young people to learn to ride bikes, and encourage employers to support commuting by bike. This is crucial because employees who bike take on average 2.5 fewer sick days compared to those who don’t bike.”
 
Reflecting on success factors, Ruigrok emphasized the need for political commitment, and clear project ownership: "From a political point of view, you need long term commitment, and you have to create ownership. Someone has to take ownership and say ‘this is my project.’ This might be a governmental agency, a company, a knowledge institution, or civil society organisation - but someone has to take the lead. Otherwise, you will continue to talk, and nothing will happen."
 
Throughout the session, participants provided practical insights and recommendations for fostering successful public-private collaborations in general, and Local Green Deals in specific:

• Lasse Frimand Jensen, mayor of the City of Aalborg, emphasized the necessity of accountability mechanisms: “Mutual commitment is necessary and there must be mechanisms in place to keep each other accountable.”
• Ricardo Rio, mayor of City of Braga and Member of the European Committee of the Regions, highlighted the role of local authorities in mobilizing capacity and engaging stakeholders: “Local authorities need to have the spirit to engage stakeholders and shape partnerships. We  also need governance models that tranced political cycles, and that allow people to participate and hold us accountable.”
• Jens Broberg, representing the business sector, emphasized the urgent need for appropriate incentives: “Governments must use policy frameworks to incentivize and regulate businesses and industry towards a green economy.”
• Evelina Fahlesson, vice-mayor of Skelleftea Municipality emphasized the need for open and honest dialogue: “As a municipality, you have to be open about your challenges and willing to start a dialogue with your citizens and companies. Use procurement and new financing models as tools to implement a shared vision.”
• David Nordberg, from Skanska Sweden, encouraged business leaders to align their business models with sustainability ambitions: "Be brave: try new ways of doing business and work in collaborations. In the long term, there is no conflict between sustainability and the economy."

The session highlighted the pivotal role of collaborative multi-stakeholder partnerships in achieving the green transition, emphasizing sustained political commitment, robust governance structures transcending political timelines, and policy frameworks incentivising sustainable businesses.

In the context of COP28, the true challenge lies in replicating these successful approaches on a wider scale, extending beyond the relatively affluent European context to a global landscape with more limited resources. In many regions, the urgent and acute impacts of climate change are already pervasive, amplifying the need for swift, comprehensive action. This necessitates a global and concerted effort of nations and industries, to surmount the hurdles posed by resource scarcity and varying levels of socio-economic development. This calls for collaboration not only within regions but across continents, fostering knowledge-sharing, technology transfer, and collective efforts in tackling climate challenges. The urgency of the climate crisis demands a united global front, where the lessons learned and successes achieved in Local Green Deals can serve as guiding principles towards a more sustainable and resilient future for all.

Welke concrete stappen kan de overheid op korte termijn zetten om kwetsbare burgers te ondersteunen?

Bestaanszekerheid was een van de cruciale thema's tijdens de verkiezingen en zal dat ook tijdens de formatie zijn. Er zijn veel ideeën over lange termijn oplossingen, maar mensen hebben nu direct hulp nodig. Hoe kan de overheid op korte termijn kwetsbare burgers helpen? Schaal succesvolle projecten snel op, benut fondsen beter en maak gebruik van de kracht en invloed van het bedrijfsleven, adviseren John Schattori, Johan Stuiver en Channa Dijkhuis van Deloitte.

In Nederland leven bijna één miljoen mensen onder de armoedegrens. Ook worstelen steeds meer mensen om financieel het hoofd boven water te houden. Uit recent onderzoek van Deloitte blijkt dat van de 5000 ondervraagde huishoudens slechts de helft zonder problemen alle rekeningen kon voldoen. En bijna één op de vijf huishoudens had afgelopen jaar moeite met het betalen van essentiële levenskosten. Dit illustreert dat zelfs in een van de rijkste landen ter wereld een grote groep mensen in aanzienlijke onzekerheid leeft.
 
Het is dan ook niet verrassend dat 'bestaanszekerheid' een belangrijk thema was in alle verkiezingsprogramma’s. En terecht, want in een wereld van economische onzekerheid en maatschappelijke veranderingen, moeten we mensen beschermen tegen financiële kwetsbaarheid en sociale ontwrichting.
 
De politieke partijen hebben sterk uiteenlopende oplossingen voor het aanpakken van bestaanszekerheid die vooral gericht zijn op de lange termijn. Zo is een stelselwijziging noodzakelijk om gaandeweg te zorgen voor een eerlijk, eenvoudig en rechtvaardig systeem dat bestaanszekerheid voor iedereen biedt. Maar zo’n verandering is complex en tijdrovend, terwijl er nu een groeiende groep burgers is die direct dringend hulp nodig heeft. Over de vraag wat de overheid op de korte termijn al kan doen, vertellen John Schattorie, Partner Centrale Overheid, Johan Stuiver, Director WorldClass bij de Deloitte Impact Foundation en Channa Dijkhuis, Director Public Sector.

Pak de regie en werk samen

Een eerste stap voor de overheid is om in te zetten op projecten die hun succes al hebben bewezen. Veel experimenten en pilots gericht op het verhogen van bestaanszekerheid vinden plaats op gemeentelijk niveau. Maar wanneer zo'n experiment of pilot slaagt, ontbreekt het vaak aan verantwoordelijkheid voor verdere opschaling, constateren Schattorie, Stuiver en Dijkhuis.

Stuiver: “Dat is kapitaalvernietiging, omdat een geslaagd initiatief daardoor op gemeentelijk niveau blijft hangen, net als de kennis en ervaring. In die leemte, waarbij niemand zich eigenaar voelt en verantwoordelijkheid neemt, kan het Rijk vaker de regie pakken om opschaling mogelijk te maken, in samenwerking met de gemeente waar veel kennis zit.”

Schattorie: “We hebben nu eenmaal verschillende bestuurslagen in Nederland, maar daar moet het Rijk zich niet door laten weerhouden. Zij moet juist over deze lagen heen kijken, succesvolle initiatieven selecteren en onderzoeken wat nodig is om ze op te schalen.”

Innovatieve arbeidsmarktconcepten

Neem het innovatieve arbeidsmarktconcept van de basisbaan. Deze is bedoeld voor mensen die al langdurig in de bijstand zitten en moeilijk aan regulier werk kunnen komen. Dankzij het salaris van de basisbaan zijn zij niet langer afhankelijk van een uitkering. Het werk is van maatschappelijke waarde en verhoogt de leefbaarheid in buurten, denk aan onderhouds- en reparatiewerkzaamheden, zorgtaken en toezicht in de wijk.   

Dijkhuis: “Het opschalen van experimenten naar landelijk niveau is primair de verantwoordelijkheid van het Rijk. Zij zijn dan ook aan zet om zelf of in samenwerking met experts de opschaling te realiseren.”  Schattorie: “We zien dat betrokkenen bij de basisbaan er netto direct op vooruitgaan wat leidt tot verlaging van tal van maatschappelijke kosten. Dat verdient landelijke opschaling met steun van het Rijk, gemeenten, het bedrijfsleven en maatschappelijke organisaties.”  
 Stuiver: “De basisbaan is in een aantal gemeenten succesvol, maar heeft nog geen grote navolging gekregen op nationaal niveau. In plaats daarvan ontwikkelen veel gemeenten het concept vaak opnieuw.”  Dijkhuis: “Dat is het bekende psychologische effect van not invented here, waarbij nieuwe ideeën worden genegeerd omdat ze elders bedacht zijn. De overheid moet dit effect actief tegengaan.”

Betrek het bedrijfsleven

Een ander inspirerend voorbeeld van een initiatief dat opschaling naar landelijk niveau verdient is Stichting het Bouwdepot. Dat begon als een project van gemeente Eindhoven waarbij dertig thuisloze jongeren een jaar lang 1050 euro per maand ontvingen.  
 
Dijkhuis: “Het merendeel van de jongeren woonde na dat jaar zelfstandig en meer dan de helft was schuldenvrij. Dit laat zien dat als je mensen vertrouwen geeft en voor rust zorgt, ze bewuste keuzes maken.”  
Stuiver: “Pas als mensen financiële rust hebben kunnen ze de stap zetten om hun bestaanszekerheid te verbeteren, bijvoorbeeld door eindelijk alle post weer te openen, maatschappelijk actief te worden of zich te oriënteren op scholing of werk.” 
 
De vraag is nu hoe je dergelijke projecten slim opschaalt. Schattorie, Stuiver en Dijkhuis zien een belangrijke rol weggelegd voor het bedrijfsleven en maatschappelijke organisaties. Zij dragen immers al structureel bij aan initiatieven om bestaanszekerheid te verbeteren, bijvoorbeeld in onderwijs, financiële gezondheid, schuldhulpverlening en armoedebestrijding.   
 
Dijkhuis: “Feit is dat in publiek-private samenwerkingen (PPS-en) bestaanszekerheidsvraagstukken doorgaans effectiever, sneller en duurzamer kunnen worden opgelost. Niemand - overheid, bedrijfsleven of onderwijs - kan de huidige vraagstukken alleen oplossen. We hebben elkaar nodig, uit de PPS-en komen nieuwe inzichten en innovaties voort.”   
Stuiver: “Vanuit de Impact Foundation werken we bijvoorbeeld samen met onze klanten aan allerlei projecten rond financiële gezondheid voor verschillende doelgroepen, zoals SchuldenLab NL en Think Forward Initiative. Ook werken we met impact ondernemers om ongeziene talenten te helpen die moeite hebben hun plek in de samenleving te vinden.”  
Schattorie: “Het is wel nodig dat het bedrijfsleven gebundeld en voor de lange termijn haar bijdrage levert aan dergelijke programma’s, waar zij samen met de overheid de richting en inrichting van de oplossingen bepaalt. Vanuit een gemeenschappelijk belang, resultaatgericht en in onderling vertrouwen. Onze ambitie is dan ook dat we vaker samen met onze klanten gebundeld impact willen maken.”  Dijkhuis: “Nu zitten we nog te vaak met een ‘duizend bloemen bloeien-strategie’, het zou veel impactvoller zijn als je dat meer in lijn brengt met elkaar.”

Benut fondsen beter

Volgens Schattorie, Stuiver en Dijkhuis is het essentieel om met een meer geïntegreerde blik te kijken naar wat er nodig is om mensen weer op de been te helpen. Ze benadrukken dat het bedrijfsleven zich medeverantwoordelijk voelt en, mits de juiste randvoorwaarden worden gecreëerd, bereid is om meer te doen dan nu het geval is. Met andere woorden: er is genoeg potentie voor experimentele innovatie, capaciteit en budget. Het is de verantwoordelijkheid van de overheid om de regie nemen en deze zaken samen te brengen, waarbij ook fondsen beter benut kunnen worden.  
 
Schattorie: “Het aantal toeslagen, budgetten en fondsen voor het verhogen van de bestaanszekerheid en verminderen van armoede is enorm. Veel van deze budgetten blijven echter ongebruikt, bijvoorbeeld uit vrees voor de mogelijke effecten op andere toeslagen en kortingen.”  
 
Dijkhuis: “Onbekendheid en complexiteit van de beschikbare financiële steun is een belangrijke reden. Daarnaast is er in een aantal grote steden een versnipperd aanbod van honderden maatschappelijke initiatieven die zich per wijk en doelgroep op specifieke thema’s richten.” 

Stuiver: “De communicatie over deze regelingen loopt vaak via kanalen die voor (kwetsbare) burgers moeilijk te vinden zijn. Een oplossing zou zijn om bedragen uit fondsen proactief en automatisch toe te kennen aan diegenen die het nodig hebben. De impact hiervan is direct merkbaar.” 
 
Ondanks de politieke onzekerheden is één ding duidelijk: actie is nu nodig. Zelfs een demissionair kabinet kan initiatief nemen door samenwerking te stimuleren, regie te voeren en de beste initiatieven landelijk uit te rollen, menen Schattorie, Stuiver en Dijkhuis. In onderstaande tabel geven zij een aanzet voor de eerste praktische stappen. Want: bestaanszekerheid mag dan een complex politiek vraagstuk zijn, het is vooral een dringende maatschappelijke behoefte waar elke bestuurder vandaag nog mee aan de slag kan. 

Stappen om succesvolle initiatieven op te schalen

Since mid-2022, Cruise and Waymo have been allowed to offer a ride-hailing service without a safety driver in a quiet part of San Francisco from 11pm to 6am. The permit has now been extended to the entire city throughout the day. The company has 400 cars and Waymo 250. So far, it has not been an unqualified success.  

A turbulent start

In a hilarious incident, an empty taxi was pulled over by police; it stopped properly, but kept going after a few seconds, leaving the officers wondering if they should give chase. The National Highway Traffic Safety Administration is investigating this incident, as well as several others involving Cruise taxis stalling at intersections, and the Fire Department reports 60 incidents involving autonomous taxis.

Pending further investigation, both companies are only allowed to operate half of their fleet. In addition to the fire department and public transport companies, trade unions are also opposed to the growth of autonomous taxis. California's governor has rejected the objections, fearing that BigTech will swap the state for more car-friendly ones. It is expected that autonomous taxis will gradually enter all major US cities, at a rate just below that of Uber and Lyft.
 
Cruise has already hooked another big fish: In the not-too-distant future, the company will be allowed to operate autonomous taxis in parts of Dubai.
The number of autonomous taxi services in the world can still be counted on one hand. Baidu has been offering ride-hailing services in Wuhan since December 2022, and robot taxis have been operating in parts of Shenzen since then.
Singapore was the first city in the world to have several autonomous taxis operating on a very small scale. These were developed by nuTonomy, an MIT spin-off, but the service is still in an experimental phase. Another company, Mobileye, also plans to start operating in Singapore this year.
The same company announced in 2022 that it would launch a service in Germany in 2023 in partnership with car rental company Sixt 6, but nothing more has been heard. A survey by JD Power found that almost two-thirds of Germans do not trust 'self-driving cars'. But that opinion could change quickly if safety is proven and the benefits become clear.  

What is it like to drive a robotaxi?

Currently, the group of robotaxi users is still small, mainly because the range is limited in space and time. The first customers are early adopters who want to experience the ride.
 
Curious readers: Here you can drive a Tesla equipped with the new beta 1.4 self-driving system, and here you can board a robotaxi in Shenzhen.
 
The robotaxis work by hailing: You use an app to say where you are and where you want to go, and the computer makes sure the nearest taxi picks you up. Meanwhile, you can adjust the temperature in the car and tune in to your favourite radio station.
Inside the car, passengers will find tablets with information about the journey. They remind passengers to close all doors and fasten their seatbelts. Passengers can communicate with remote support staff at the touch of a button. TV cameras allow passengers to watch. Passengers can end the journey at any time by pressing a button. If a passenger forgets to close the door, the vehicle will do it for them.
The price of a ride in a robotaxi is just below the price of a ride with Uber or Lyft. The price level is strongly influenced by the current high purchase price of a robotaxi, which is about $175,000 more than a regular taxi. Research shows that people are willing to give up their own cars if robotaxis are available on demand and the rides cost significantly less than a regular taxi. But then the road is open for a huge increase in car journeys, CO2 emissions and the cannibalisation of public transport, which I previously called the horror scenario.  

Roboshuttles

In some cities, such as Detroit, Austin, Stockholm, Tallinn and Berlin, as well as Amsterdam and Rotterdam, minibuses operate without a driver, but usually with a safety officer on board. They are small vehicles with a maximum speed of 25 km/h, which operate in the traffic lane or on traffic-calmed streets and follow a fixed route. They are usually part of pilot projects exploring the possibilities of this mode of transport as a means of pre- and post-transport.

Free download

Recently, I published a new e-book with 25 advices for improving the quality of our living environment. Follow the link below to download it for free.

In an autonomous car from SAE level 4, perception equipment – the eyes and ears – and software take over human brain functions. This requires accurate maps, laser, radar, lidar and cameras. The lidar, which means 'detect light and range', works in conjunction with the car's cameras. This system pulses laser waves to map the distance to objects day and night, up to up to 100 meters with an accuracy of a few centimeters. The price of all this equipment is between €150,000 and €200,000. The lidar is a high-cost item, although this system is becoming increasingly cheaper due to industrial production. Together, these tools build a four-dimensional image of the environment, and all functions of the moving car are controlled using stored software and communications in the cloud.  

Google/Waymo

Google's X-lab began developing an autonomous car in 2009. In 2016, the company had already completed more than 1.5 million test kilometers and spent $1.1 billion on the development of an autonomous car. The company previously used a self-developed model ('the firefly', see photo). The company then deployed converted Chrysler Pacifica Hybrids, and these will be exchanged for fully electric Jaguar I-Pace cars.
In 2016, Google's parent company Alphabet parlayed autonomous car developments into a new company called Waymo (derived from "a new way of mobility").  

General motorcycles/cruise

Cruise was founded in 2013 with the intention of developing a self-driving car. In 2016, General Moters acquired the company for an amount of $500 million. To date, the company has completed 700,000 test miles in San Francisco's urban environment with no fatalities.

Uber

In 2016, Uber began working with Volvo to develop an autonomous car that could serve as a taxi. The company had acquired software manufacturer Otto for a net $600 million. The company predicted that there will be 75,000 self-driving cars on the road by 2019. That became zero. During the test phase, the company experienced several accidents, including one with a fatal outcome. In addition, Waymo became a target of data theft, a case that was decided in Waymo's favor by the court. Uber therefore had to pay damages of €250 million (in shares). This led to the departure of Uber founder Travis Kalanick. His successor, Dara Khosrowshahi, has put the development of an autonomous car on the back burner. It was recently announced that Uber has signed a contract with Waymo to use this company's autonomous cars in the future.  

Tesla

Until recently, the use of lidar was not possible due to the high costs for car manufacturers that opt for accreditation at SAE level 3. Tesla therefore equipped its cars exclusively with radar, cameras and computer vision. The latter means that all driving Teslas transmit camera images of traffic and the way in which motorists react to 'the cloud'. The company has been developing these images with artificial intelligence for years. It prides itself on the fact that its cars have rules of conduct for every conceivable traffic situation.
The development of the Tesla was accompanied by high expectations but also by many accidents, some of which were fatal. Last year, Tesla made available a beta version of the FSD ("Full Self Driving") software package for a price of $15,000. However, the company had to recall as many as 362,000 cars under the authority of the Traffic Safety Administration because this package was encouraging illegal driving. It looks like that these issues have been resolved and some experts have suggested that Tesla will be able to qualify for accreditation at least at SEA Level 3. This still has to happen.  

Ford and Volkswagen

These companies threw in the towel in 2022 and unplugged Argo, a company that was supposed to develop an autonomous car to provide SAE level 4 taxi services. Instead, both companies announced focusing on the SAE levels 2 and 3, like most auto makers.
 
According to analysts at AlixPartners, the industry has invested $100 billion in developing car automation by 2023, in addition to $250 billion in development of electric cars. I will discus the profitability of these investments later.

De problematiek rondom stikstof is complex en ingrijpend. Ze is diep verweven met uiteenlopende sectoren, belangen en maatschappelijke discussies. Van de veehouderij tot de industrie, van de woningbouw tot de luchtvaart: de opgave die er ligt is enorm — ook voor overheden. Tegen welke dilemma's lopen zij aan? Hoe is de onderlinge rolverdeling? En welke concrete stappen kunnen overheden zetten om zaken weer vlot te trekken? Een dubbelinterview met Deloitte’s Gijsbert Duijzer, Partner Real Estate bij Deloitte, en Mario Kortman, Director Major Programs Public Sector bij Deloitte.

Gijsbert Duijzer kent de stikstofproblematiek op het platteland van binnenuit. Hij heeft in Wageningen gestudeerd en woont op een boerderij in de Gelderse Vallei: nergens in Nederland is de stikstofopgave groter dan daar. In zijn directe omgeving ziet hij veehouders op dit moment worstelen met hun toekomst-perspectief en signaleert hij veel wantrouwen in de (rijks)overheid.

Mario Kortman heeft uitgebreide ervaring in het begeleiden van complexe en politiek gevoelige dossiers voor de rijksoverheid, onder meer voor de ministeries van Economische Zaken, Sociale Zaken en Financiën. Hij is op z'n best als gangmaker van grootschalige transformaties voor beleidsdepartementen en uitvoeringsorganisaties.

Om te beginnen, waar zit de grootste uitdaging?

Kortman: "In de kern draait het om de vraag: hoe kom je tot een gebiedsgerichte aanpak die werkt? Hoe zorg je dat rijk, provincies en gemeenten elkaar gaan vinden in het belang van de regio? En dat al die verschillende lagen van stakeholders ook echt met elkaar gaan samenwerken? Dat organiseren is bij stikstof al extreem ingewikkeld. In die dynamiek spelen ook technische aspecten een rol. Zoals met wat voor model je stikstof meet en of de uitkomst van zo’n model zwart of wit is. Als je daarover een knoop hebt doorgehakt en een fragiele balans hebt gevonden tussen alle belangen, dan moet je dat ook nog toetsen aan de menselijke maat. Met andere woorden: hoe organiseer je na al die afspraken en modellen en regels ook nog ruimte voor individueel maatwerk? Ga er maar aan staan."

Wat wordt er specifiek van de overheid verwacht?

Duijzer: "Uiteindelijk draait het allemaal om twee vragen: 'Wat wordt het beleid?' en 'Hoe gaan we het uitvoeren?'. In dit dossier hebben we het dan concreet over perspectief en duidelijkheid bieden aan de agrariërs. Als overheid zul je boeren op korte termijn helderheid moeten bieden. Alleen dan kunnen zij onderbouwd keuzes maken. En op de lange termijn zijn betrouwbaarheid en voorspelbaarheid cruciaal, maar wees ook transparant als die helderheid nog niet op alle fronten geboden kan worden."

Bij wie zou de regie moeten liggen?

Duijzer: "Rijk, provincies en gemeenten hebben allemaal een cruciale rol. De rijksoverheid zal stabiele kaders moeten bieden voor de lagere overheden, zodat zij die kunnen invullen. Maar wie gaat er formeel over de natuurvergunning? Dat is de provincie. Zij is het bevoegd gezag dat een uitspraak kan doen over het langjarige perspectief van een boerenbedrijf op een specifieke plek. En die provincies komen net uit de verkiezingen, ze hebben zojuist nieuwe gedeputeerden aangesteld. Zij zitten met veel vragen, kijken naar het rijk, naar het RIVM, naar Europa... Dat helpt niet om snel duidelijkheid te kunnen geven. Ten slotte moeten we ook de rol van de gemeenten niet vergeten, zij zijn degenen die de boeren het best kennen en vaak veel vertrouwen genieten."

Hoe staan we er momenteel voor?

Kortman: "Veel problemen in onze tijd komen neer op het anders inrichten van de balans tussen economische activiteiten en onze natuurlijke omgeving. Dat is niet eenvoudig. Hoe bescherm je het milieu en onze voedselproductie? Hoe versnel je de reductie van uitstoot, maar verlies je geen mensen onderweg? Als rijksoverheid ben je daar niet altijd op ingericht. Veel vraagstukken overstijgen individuele beleidsdepartementen, bevatten interne tegenstrijdigheden die ook in de overheid zelf tot uitdrukking komen of missen een natuurlijke regiepartner in de samenleving. En dan heeft het stikstofvraagstuk nog een eigen minister — wat voor veel andere integrale vraagstukken niet geldt."

"Wat heb je in dit dossier aan consultants die nog nooit een koe van achteren hebben gezien?"

Duijzer: "En laten we niet vergeten: de samenleving zit niet altijd te wachten op een regievoerende overheid. Op het platteland wordt toch vooral met achterdocht naar de plannen uit Den Haag gekeken. Ook niet zo gek, want boerengezinnen worden geraakt in hun bestaanszekerheid en maatschappelijk worden er heel andere verwachtingen uitgesproken richting de boeren. Daar komt nog bij dat de huidige regelingen natuurlijk open staan voor agrariërs die willen stoppen — maar er zijn er heel veel die juist dóór willen. En ook zij staan momenteel op pauze. Ze weten niet óf ze door kunnen, hoe dan en waar. En wat hun buren gaan doen... Mensen weten niet waar ze aan toe zijn."

Vraagt dat om een andere rol van de overheid?

Kortman: "Absoluut. Het rijk moet structureel met onzekerheden leren omgaan. Immers, techniek is ambigu, wetenschap geeft geen eenduidige antwoorden, de spagaat tussen collectieve en individuele belangen groeit... In de afgelopen tien jaar is besturen gewoon veel ingewikkelder geworden. En dat zal ook niet eenvoudiger worden. Daar moeten we ons op instellen. Anders communiceren, anders kijken naar het mandaat van uitvoerders, naar de samenwerking tussen departementen. Dit speelt nu op stikstof, maar eigenlijk op veel méér terreinen, alleen al als gevolg van klimaatverandering."

Duijzer: "Tegelijk moeten we wel, overal waar het kan, die complexiteit zien te reduceren. Anders kom je eenvoudigweg niet uit de startblokken. Op een gegeven moment moet je zeggen: op de plekken waar we kúnnen beginnen met een gebiedsgerichte aanpak, gaan we ook starten. Dat vraagt om bestuurlijk lef: starten met de uitvoering terwijl er nog vragen open staan."

Misschien een gekke vraag, maar wat werkt níet?

Kortman: "We maken het onszelf vreselijk lastig als we met z'n allen blijven zoeken naar die silver bullet, naar die technische uitweg. Vastklampen aan technologische oplossingen is niet de oplossing. En als we ons vastleggen in complexe akkoorden waardoor er geen flexibiliteit meer is: dat werkt ook niet. Het leidt af én het heeft veel ongewenste neveneffecten. Want iedereen die net iets buiten de norm valt, belandt buiten de regeling — terwijl er maar een fractie verschil is met de buren. We moeten realistisch zijn en beseffen dat kleine stapjes voorwaarts soms het maximaal haalbare is."

Duijzer: "En wees daar ook eerlijk over. Veel zekerheden uit het verleden zijn er vandaag niet meer. Neem bijvoorbeeld de bank. Die financierde boeren altijd op basis van twee zekerheden, naast het onderpand: de vergunning en goedgekeurde technologie. Beide staan nu ter discussie. En dat zou best wel eens blijvend kunnen zijn. Alles kan veranderen. En dat geldt voor de overheid net zo. Als provincies nu op zoek gaan naar garanties voor boeren over vijftien jaar, dan gaan ze die niet vinden. We moeten niet vergeten: op dit moment staat de veehouderij praktisch stil. Bij de bank komen vrijwel geen nieuwe financieringsaanvragen meer binnen. Je moet als overheid durven zeggen dat je die duidelijkheid wél kunt geven voor de komende jaren en een richting voor de langere termijn, maar geen zekerheid voor de komende decennia."

En wat werkt wél?

Duijzer: "Momenteel maken we als onderdeel van onze opdracht van het ministerie van LNV een rondgang langs provincies, gemeenten, de georganiseerde landbouw en andere betrokken partijen om de huidige situatie in kaart te brengen. Onze inzet is: laat je niet verlammen door complexiteit. Er zijn voldoende punten waar je wel degelijk duidelijkheid kunt geven en waar je nu al concrete stappen kunt zetten. Ook als die boodschap niet leuk is. Er zijn nu eenmaal plekken waarvan je al weet: op deze locatie kan ik een boer wél perspectief bieden — maar op die andere plek is dat perspectief er gewoon niet. Begin op die punten met het verschaffen van duidelijkheid."

"Stel je als overheid kwetsbaar op, je hoeft niet alles te weten, maar je moet wel in beweging komen."

Kortman: "Precies. Begin klein waar het kan. Durf te starten zonder dat alle problemen al helemaal opgelost zijn. Ga een constructieve dialoog aan, met belangengroepen, banken en boeren, maar mobiliseer ook alle lagen van de overheid. Stel je als regievoerder kwetsbaar op, je hoeft niet alles te weten, maar je moet wel in beweging komen."

Tot slot: zijn er nog do's en don'ts die het stikstofvraagstuk meer lucht kunnen geven?

Kortman: "Een dichtgetimmerd landbouwakkoord of een technische eindwaarde die alles oplost? Dat gaat niet de oplossing bieden in dit dossier. De onzekerheid en complexiteit zijn daar eenvoudigweg te groot voor. Alleen door transparant te zijn over onzekerheden kun je de stikstofproblematiek verteerbaar en hanteerbaar maken. En als je ondersteuning zoekt van consultants, eis dan dat zij niet de materie platslaan in een kortetermijnoplossing — maar duurzaam begrip hebben van jouw uitdaging. Dat ze de strategische problemen snappen én dat ze met praktische, haalbare oplossingen komen."

Duijzer: "Bij Deloitte werken we vanuit begrip van de situatie, de problematiek en de context, zowel op inhoud en techniek als op de dynamiek in het stakeholderveld. Mooi voorbeeld in dit verband: we hebben voor het ministerie van LNV en de provincies de zaakbegeleiders geworven om met de boeren in gesprek te gaan, om samen op zoek te gaan naar een werkbare oplossing. We snappen welk profiel daarvoor nodig is en weten de juiste mensen te vinden. Verder voeren wij verkenningen uit bij alle betrokken partijen. Wat is er nodig om boeren perspectief te bieden? En wat is er minimaal vereist om te kunnen starten met een oplossing? We zijn vooral een verbinder die kan helpen om verbeteringen daadwerkelijk te realiseren en in te richten. Maar daarvoor moet je dus wel die brug kunnen slaan. Want wat heb je in dit dossier aan een consultant die nog nooit een koe van achteren heeft gezien?"

Deloitte experts Channa Dijkhuis en Franklin Heijnen delen in deze whitepaper hoe de overheid een bijdrage kan leveren aan het herstel van vertrouwen en hoe de menselijke maat een verschil kan maken.

Vertrouwen is de startmotor voor dingen die vanzelf lijken te gaan. Dat de auto zal starten en de tram zal rijden. Dat de collega's zich op tijd melden voor de meeting. Zonder vertrouwen raken processen geblokkeerd. Als dat op grote schaal gebeurt, gaat er maatschappelijk heel veel mis.

Deze whitepaper gaat over de vicieuze cirkel van wantrouwen — en hoe we die vanuit de overheid kunnen doorbreken. Hoe de menselijke maat een bijdrage kan leveren aan herstel van vertrouwen en welke zaken daar een rol bij spelen.

Want hoe belangrijk instituties, wetten en procedures ook zijn: uiteindelijk gaat het om mensen en relaties. Precies daarom is de menselijke maat de onmisbare norm bij alles wat we doen.

Er ligt een grote uitdaging. Overheden zullen het goede voorbeeld moeten geven. We zullen het moeten aandurven om vertrouwen te geven, voordat we het krijgen. En op de weg daarnaartoe zijn veel obstakels te overwinnen. Maar gelukkig hoeft niemand dat werk alleen te verrichten. Herstel van vertrouwen kan alleen in samenspel gebeuren.

Want in één ding hebben wij het volste vertrouwen: de menselijke maat mag bescheiden zijn — het resultaat is groots.

Download onze whitepaper voor diepgaande inzichten in het herstel van vertrouwen en de cruciale rol van de menselijke maat.

The term 'self-driving car' is used for a wide variety of technical support systems for car drivers. The Society of Automotive Engineers (SAE) has distinguished six types, as mentioned in the tabel above. This classification is recognized worldwide.

At SAE level 0, a car has been equipped with various warning systems, such as unvoluntary deviation from lane, traffic in the blind spot, and emergency braking.

At SEA levels 1 and 2, cars can steer independently or/and adjust their speed in specific conditions on motorways. Whether drivers are allowed to take their hands from the steering wheel depends on national law. That is certainly not the case in Europe. As soon as environmental conditions make steering and acceleration more complex, for example after turning onto a busy street, the driver must immediately take over the steering.

A properly functioning SAE Level 3 system allows drivers to take their eyes off the road and focus on other activities. They must sit behind the wheel and be on standby and are always held responsible for driving the car. They must immediately take over control of the car as soon as 'the system' gives a ('disengagement') signal, which means that it can no longer handle the situation. There is currently no car worldwide that is accredited at SEA-3 level.

This level of control is not sufficient for driverless taxi services. Automotive and technology companies such as General Moters and Alphabet have been working hard to meet the requirements of the higher levels (SAE 4). Their expensive cars (up to $250,000) have automated backups, meaning they can handle any situation under specified conditions, such as well-designed roads, during the day and at a certain speed. Under these circumstances, no driver is required to be present.

SAE Level 5 automation can operate without a driver in all conditions. There is currently no vehicle that meets this requirement.

The variety of options in this classification explains why the term 'self-driving car' should not be used. Cars classified at SAE level 1 and 2 can best be called 'automated cars' and cars from SAE level 3 onwards can be called autonomous cars.

The state of California introduced new rules in 2019 that allow cars at SAE 4 level to participate in traffic. Very strict conditions apply to this. As a result, Alphabet (Waymo) and General Motors (Cruise) have been allowed to launch driverless taxi services. All rides are monitored with cameras to prevent reckless behavior or vandalism.
 
<strong>Last week, you might have read the last in a series of 25 posts about improving environmental quality.  Right now, I have finalized an e-book containing all posts plus additional recommendations.  If you follow the link below, you can download the book (90 pages) for free. A version in Dutch language can be downloaded HERE**</strong>

De gevolgen van de woningnood manifesteren zich op vele manieren, van studenten en dertigers die nog bij hun ouders wonen tot mensen met een middeninkomen die tussen wal en schip raken, en dak- en thuislozen zonder nachtopvang. Onbetwistbaar is dat huisvestingsproblemen en het ontbreken van een stabiele woonsituatie grote sociaaleconomische gevolgen met zich meebrengen, waaronder impact op werk, gezondheid en onderwijs.

Het is dan ook niet verrassend dat het woord 'bestaanszekerheid' vaak voorkomt in diverse verkiezingsprogramma's. Het vraagstuk is urgenter en nijpender dan ooit. Er is een behoefte aan 900.000 woningen vóór 2030 vastgesteld. Daarnaast stijgt het huidige woningtekort dit jaar van 3,9 procent naar 4,8 procent, grotendeels als gevolg van toenemende migratie, ouderen die langer thuis blijven wonen en het feit dat er steeds minder mensen samen in een huis wonen.

Hoe pakken we het woningtekort aan?

In reactie op het oplopende woningtekort zei demissionair minister Hugo de Jonge (Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening): “We moeten met meer tempo en meer regie, meer betaalbare huizen gaan bouwen.” Maar: hoe doe je dat in zo'n complex krachtenveld?

Lennert Middelkoop en Gijsbert Duijzer leiden het Deloitte Real Estate team dat zich bezighoudt met alles rondom woningbouw. Momenteel werken ze in opdracht van het ministerie van BZK onder meer aan het versnellen van de realisatie van tijdelijke huisvesting.

Middelkoop: “Dat is ontstaan vanuit het idee dat we, naast analyses en diepgravend onderzoek, vooral de noodzaak zagen om te helpen bij het tekort aan realisatiekracht.”Duijzer: “We staan nu met onze voeten in de klei en zijn inmiddels betrokken bij zo'n 230 woningbouwprojecten door heel Nederland. We helpen onder meer woningcorporaties, bouwers, gemeentes, provincies, nutspartijen, en kijken wat er nodig is om de projecten van de grond te krijgen en richting realisatie te brengen. We spreken iedereen, werken met alle partijen samen, en maken op die manier verschil.”

Knelpunten

Duijzer en Middelkoop benadrukken dat het een complex vraagstuk is. Ze zien vier belangrijke knelpunten die de realisatie van huisvesting bemoeilijken. Draagvlak en locaties is een eerste punt. Middelkoop: “We merken dat er op bestuurlijk, politiek en maatschappelijk niveau vaak discussie en terughoudendheid is om bepaalde locaties toe te wijzen aan aandachtsgroepen, zoals arbeidsmigranten.” Duijzer: “Ruimte is schaars en er is altijd wel een reden te bedenken waarom er iets anders op een bepaalde plek moeten komen. Zeker als het gaat om mensen die momenteel niet tot de gemeenschap behoren van een bepaalde gemeente.”

Een tweede knelpunt is de business case die, zowel voor tijdelijke als reguliere huisvesting, op dit moment vaak niet rond te krijgen is. Duijzer: “Oorzaken zijn onder meer de stijgende rente en de hoge grond- en bouwkosten, waardoor de kosten van woningen te veel stijgen. Tegelijkertijd kun je de huurprijzen in de sociale huursector nauwelijks verhogen. Bovendien worden locaties nu vaak tijdelijk vergund voor een periode van maximaal 15 jaar, wat onduidelijkheid schept over de toekomst van deze woningen. Dit resulteert in een negatieve business case.”

Ruimtelijke ordening is een derde knelpunt. Duijzer: “De regelgeving rondom ruimtelijke ordening was al ingewikkeld, en de nieuwe omgevingswet zal bij veel gemeenten waarschijnlijk eerst vooral tot onzekerheid en vertraging leiden.” Middelkoop: “Iedereen heeft het recht er iets van te vinden, en er spelen vaak veel belangen. Denk bijvoorbeeld aan de regels voor bezwaar en beroep of de flora- en faunawet. Het is belangrijk dat we regelgeving hebben voor dit soort zaken, het gaat immers over belangrijke thema's als leefbaarheid en duurzaamheid, maar op dit moment ontbreekt een integrale uitvoering.”

Het laatste knelpunt is nutsvoorzieningen. Duijzer: “In veel delen van het land is er netcongestie en een tekort aan materialen en personeel bij netbeheerders, wat leidt tot lange wachttijden voor elektriciteitsaansluitingen.”
Het laatste knelpunt is nutsvoorzieningen.

Duijzer: “In veel delen van het land is er netcongestie en een tekort aan
materialen en personeel bij netbeheerders, wat leidt tot lange wachttijden voor
elektriciteitsaansluitingen.”
 
"Om verschil te maken als overheid, moet je een uitvoerende regie pakken."

Actieve betrokkenheid bij projecten

De grote vraag is hoe je binnen dit krachtenveld laveert en vooral wat dan wel werkt in de aanpak van het woningtekort. Als je als overheid verschil wilt maken, moet je een uitvoerende regie pakken, stellen Duijzer en Middelkoop. “Sturen door actief betrokken te zijn bij projecten”, zegt Duijzer. “Alleen op die manier kun je eigenaar worden van het probleem en echt snappen wat er in praktijk speelt. Actieve betrokkenheid legitimeert bovendien het beleid en helpt om de echte knelpunten te identificeren. Dat heeft tot gevolg dat je beleid en interventies kunt ontwikkelen die echt iets oplossen.”

Middelkoop: “Regie vanuit de Rijksoverheid is nodig. Als het gaat om draagvlak en locaties is het een illusie om te denken dat gemeenten daar alleen doorbraken zullen forceren. Daar ligt een taak voor de hele overheid.”
Duijzer: “De overheid moet locaties aanwijzen, maar dat moet wel hand in hand gaan met de uitvoering. Als je als Rijksoverheid actief en constructief betrokken bent bij de realisatie van woningbouwprojecten, en op basis daarvan locaties aanwijst, is dat veel effectiever en zal dat meer geaccepteerd worden dan wanneer je op afstand beleid formuleert.”

Middelkoop: “Een bindend beleidskader dat aanwijzen mogelijk maakt, heeft bovendien tot gevolg dat het voorspelbaar wordt waar in Nederland voor welke ruimtelijke invulling gekozen wordt. Daar is veel behoefte aan, ook bij professionele partijen die nu vaak moeten anticiperen op vele mogelijkheden en dan terugdeinzen voor grote investeringen zoals een robotlijn in een woningfabriek.”

Problemen vereenvoudigen

Volgens Duijzer en Middelkoop is er naast sturing en betrokkenheid bij de uitvoering van projecten nog een belangrijke rol weggelegd voor de Rijksoverheid: het verminderen van complexiteit. Middelkoop: “Bij de 230 projecten waar we bij betrokken zijn, zijn we continu bezig met het aanpakken van alle beren op de weg. We nemen elk probleem afzonderlijk ter hand en proberen het op te lossen."

"Ga in de bouwkeet of bij het projectteam zitten en vraag: wat hebben jullie nodig om een woning sneller neer te zetten?"

Duijzer: “Projecten lopen vaak vast door een overvloed aan uitdagingen. Het werkt echt om deze één voor één te lijf te gaan. Daarbij is het wel van belang dat alle partijen samenkomen, lef tonen en bereid zijn om concessies te doen.”Middelkoop: “Naast het geven van richting en het begrijpen van de lokale situatie, is het eveneens de taak van de Rijksoverheid om alle relevante partijen bijeen te brengen om samen te zoeken naar oplossingen. Het klinkt zo simpel, maar we merken vaak dat mensen soms jaren over elkaar kunnen praten, terwijl ze elkaar amper kennen.”

Het is verre van makkelijk om Nederland op een goede manier in te richten als het gaat om woningbouw. Middelkoop en Duijzer zeggen daarom: draai het om. Als het zo complex is op een plek, ga dan naar die plek toe om te praten met de betrokken partijen. Middelkoop: “Voer regie, zodat de uitvoering daar baat bij heeft, en niet andersom. Geef bindend richting en help waar nodig. Ga in de bouwkeet of bij het projectteam zitten en vraag: wat hebben jullie nodig om een bepaald type woning sneller neer te zetten? En pas dáár vervolgens je randvoorwaarden, beleid en regie op aan.”

Duijzer: “Regie en uitvoering zijn niet los van elkaar te zien. Als je draagvlak wilt creëren voor die regierol, hoort uitvoering daar altijd bij. Durf je te verhouden tot individuele projecten en ga ermee aan de slag. De rest volgt vanzelf. Na een bezoek aan een bouwkeet, gemeentehuis, woningcorporatie of participatieavond, ga je altijd naar huis met het idee: het kan anders, simpeler, en minder complex.”

At the start of November, I was lucky enough to visit Barcelona for the World Smart City Expo 2023. Together with my Amsterdam Smart City colleagues and a group of our network partners, I organized -and took part in- keynotes, panel discussions, workshops and visits to international pavilions. As this was my second time visiting the Expo with our network, I was able to keep my focus on the content amidst the overwhelming congress hall and side activities. The following text describes some of my best insights and discoveries.
 
Informal Transport: Challenges and Opportunities
My mobility colleague Chris de Veer took part in a panel discussion on public transport and mobility options in urban environments. Following a plea on the implementation of micro subsidies (increasing equity and efficiency of subsidies), Chris explained the Dutch efforts to get people out of theirs cars and onto bikes and public transport, and making shared mobility solutions accessible for everyone. An important story but something I’ve been working on and getting really familiar with the past year. However, when Maria Nieto, a DU60th PhD Scholar, entered the conversation the discussion took an unexpected turn.

Maria introduced the topic of Popular, or Informal, Transport. For some years, she had been studying this topic of individuals and small scale entrepreneurs organizing ‘unregulated’ transport services. While many would say  that this is ‘just chaos on the streets’ (think of the Rickshaws in New Delhi, or the moped taxi’s in Asian countries), she argued how it’s actually quite an efficient and demand responsive service. With the help of public authorities, this source of livelihood for many could be implemented in urban mobility systems. And if electric vehicle alterations would be relatively cheaper, these entrepreneurs would be happy to help make this large fleet more sustainable overnight. Furthermore, they could help please our obsession for data on travel behaviour. These drivers know exactly where people are traveling to- and from!  

But where to start? Randolf Wilson, head of the Department of Transport at Kumasi Metropolitan Assembly (Ghana) and Ajoy Sharma, Principal Secretary at the Government of Punjab (India) shared stories from their own districts and how they’re trying to improve this sector. They explained how the main challenges revolve around unsafe working (& traffic) conditions and unregulated pricing mechanisms. In order to get a grip on these problems they are currently doing their best to map this sector. Unions play a key role in getting as many entrepreneurs registered as possible. Through these unions, governments are able to (micro)subsidize this growing sector, collaborate with the drivers, and ‘tidy up the chaos’.

This panel made me realize how every country and region is dealing with their own mobility challenges, and how extremely organized our own mobility system is.

Pikala Bikes in Marrakech
During the congress, I had the pleasure of meeting Cantal Bakker, founder of Pikala Bikes. With Pikala Bikes, she is introducing the city of Marrakech to cycling culture and the benefits it brings to people, their health and the city as a whole. Unknowingly, I had actually visited her repair café in March, when I travelled though Morocco.

With the help of financial income from bike tours, bike rentals, repairs and the café, Cantal is training and employing Moroccan youth in the cycling and tourism sector. At the same time, the growing presence of bikes in the urban environment inspires citizens to consider biking as a means of transport instead of the popular mopeds.

However, because the local government is still hesitant in giving cyclists more space in their infrastructure plans, she’s now putting extra effort in convincing local authorities of all the benefits a growing cycling culture could bring to the city. As this is one of the Netherlands’ great export products, we look forward to help her in connecting with Dutch ambassadors and high profile names within the Dutch cycling sector and add some persuasive power to the table!
 
Affordable and sustainable housing
During the final day of the Expo, I decided to join a talk on the challenges and opportunities regarding affordable and sustainable housing. While I’m not professionally involved in this sector, I do have great personal interest in this global challenge.

The panel consisted of a combination of architects, researchers and city officials. I was especially impressed by John Roberson, Chief Operating Officer for the City of Chicago. His way of talking and the Chicago projects he described were inspiring. I decided to hang on for a while afterwards to speak to him.

We had a conversation about one of the aspects of our current housing crisis that intrigues me; apart from the need for more physical buildings for housing, there also needs to be more ‘flow’ in our current housing market. There are too much house owners and tenants living in a house that’s not ‘suited’ for their current stage and situation in life. Think of; elderly who are living alone in a spacious multiple bedroom house, and a starting family cramped up in a studio. He explained to me how culture and pride make this a difficult matter; people consider their (family)homes their biggest pride and property in life. Furthermore, the longer people live and settle in a place, the harder it gets to move and build up a life and social network in a different place. To overcome this lack of flow in the housing market (e.g. elderly occupying big family homes), we shouldn’t focus on measures to get people out of their houses, but we should make housing options for elderly as attractive as possible and distributed throughout the country. Moving away from family and the social circle you’ve build up throughout life, is one of the biggest reasons not to move!
 
A big thank you to all people involved in making this International trip happen, and I’m excited to follow up with all the new people and organizations I’ve met! See you next year Barcelona!

Op 13 november hadden we de eerste wereldwijde donut dag en ook in Amsterdam was het weer een waar feest. Nu is het natuurlijk belangrijk om die energie vast te houden! Daarom organiseren we op donderdag 14 december een community meetup waar de goede gesprekken die tijdens het donut festival weer kunnen worden voortgezet. 

Geen zorgen, aanwezigheid bij het festival is geen vereiste. Kon je er niet bij zijn? Dan is dit een mooi moment om weer aan te sluiten!

In aanloop naar de meetup gaan we alle mooie resultaten van de Amsterdam Donut Dag verwerken en dan horen jullie meer van ons voor de planning van deze community meet up. 

Schrijf je hier in voor de sessie.

Dan ontvang je ongeveer een week voor het community meet up een zoom link. 
Tot dan!

How far are we from large-scale use of 'self-driving' cars. This and subsequent posts deal with this question. In answering it, I will focus on the potential contribution of self-driving cars to the quality of the living environment. Nowadays, the development of self-driving cars has faded a bit into the background. There is a reason for that, and I will get to it later.

When 'self-driving' vehicles first emerged, many believed that a new urban utopia was within reach. This would save millions of lives and contribute to a more livable environment. However, it is only one of the scenarios. Dan Sperling writes: The dream scenario could yield enormous public and private benefits, including greater freedom of choice, greater affordability and accessibility, and healthier, more livable cities, along with reduced greenhouse gas emissions. The nightmare scenario could lead to even further urban expansion, energy consumption, greenhouse gas emissions and unhealthy cities and people.

The dream scenario

Do you have to go somewhere? On request, a self-driving car will stop in front of your door within a few minutes to make the desired journey. After you have been safely dropped, the car drives to the next destination. Until a few years ago, companies like Uber and Lync were looking forward to the day when they could fire all their drivers and offer their services with 'self-driving' cars. Naturally at lower prices, which would multiply their customer base. In this scenario, no one wants to have their own car anymore, right? The number of road casualties also will reduce drastically in this scenario. Autonomous cars do not drink, do not drive too fast, never get tired and anticipate unexpected actions of other road users much faster than human drivers. At least that was the argument.
Quick calculations by the proponents of this scenario show that the number of cars needed for passenger transport could decrease by a factor of 20 (!).

The nightmare scenario

This calculation was perhaps a little too fast: Its validity depends on a perfect distribution of all trips over day and night and over the urban space and on the presence of other road users. What you don't want to think about is that outside rush hour, most of the fleet of 'self-driving' cars is stationary somewhere or driving aimlessly in circles. Moreover, the dream scenario assumes that no one switches from public transport, walking, or cycling. Instead of improving cities, these types of cars have the potential to ruin them even further, according to Robin Chase, co-founder of Zipcar. Taxis, especially those from Uber and Lyft, are already contributing to traffic jams in major American cities and to the erosion of public transportation
 
Both views are based on suspicions, expectations, and extrapolations and a dose of 'wishful thinking' too. In the next posts, I will discuss results of scientific research that allows to form a more informed opinion about both scenarios.

Dit you already visit my new website 'Expeditie Muziek'. This week an exploration of world-class singer-songwriter 'Shania Twain

A lot of what we did in Barcelona was about making connections, sharing knowledge, and being inspired. However, we wouldn’t be Amsterdam Smart City if we didn’t give it a bit of our own special flavour. That’s why we decided to take this inspiring opportunity to start a new challenge about floating neighbourhoods together with Anja Reimann (municipality of Amsterdam) and Joke Dufourmont (AMS Institute). The session was hosted at the Microsoft Pavilion.

We are facing many problems right now in the Netherlands. With climate change, flooding and drought are both becoming big problems. We have a big housing shortage and net congestion is becoming a more prominent problem every day. This drove the municipality of Amsterdam and AMS institute to think outside the box when it came to building a new neighbourhood and looking towards all the space we have on the water. Floating neighbourhoods might be the neighbourhoods of the future. In this session, we dived into the challenges and opportunities that this type of neighbourhood can bring.

The session was split up into two parts. The first part was with municipalities and governmental organisations to discuss what a floating neighbourhood would look like. The second part was with entrepreneurs who specialized in mobility to discuss what mobility on and around a floating neighbourhood should look like.

Part one - What should a floating neighbourhood look like?

In this part of the session, we discussed what a floating district should look like:

• What will we do there?
• What will we need there?
• How will we get there?

We discussed by having all the contestants place their answers to these questions on post-its and putting them under the questions. We voted on the post-its to decide what points we found most important. 
A few of the answers were:

• One of the key reasons for a person to live in a floating neighbourhood would be to live closer to nature. Making sure that the neighbourhood is in balance with nature is therefore very important.
• We will need space for nature (insects included), modular buildings, and space for living (not just sleeping and working). There need to be recreational spaces, sports fields, theatres and more.
• To get there we would need good infrastructure. If we make a bridge to this neighbourhood should cars be allowed? Or would we prefer foot and bicycle traffic, and, of course, boats? In this group, a carless neighbourhood had the preference, with public boat transfer to travel larger distances.

Part two - How might we organise the mobility system of a floating district?

In the second part of this session, we had a market consultation with mobility experts. We discussed how to organise the mobility system of a floating neighbourhood:

• What are the necessary solutions for achieving this? What are opportunities that are not possible on land and what are the boundaries of what’s possible?
• Which competencies are necessary to achieve this and who has them (which companies)?
• How would we collaborate to achieve this? Is an innovation partnership suitable as a method to work together instead of a public tender? Would you be willing to work with other companies? What business model would work best to collaborate?

We again discussed these questions using the post-it method. After a few minutes of intense writing and putting up post-its we were ready to discuss. There a lot of points so here are only a few of the high lights: 
Solutions:

• Local energy: wind, solar, and water energy. There are a lot of opportunities for local energy production on the water because it is often windy, you can generate energy from the water itself, and solar energy is available as well. Battery storage systems are crucial for this.
• Autonomous boats such as the roboat. These can be used for city logistics (parcels) for instance.
• Wireless charging for autonomous ferry’s.

Competencies:

• It should be a pleasant and social place to live in.
• Data needs to be optimized for good city logistics. Shared mobility is a must.
• GPS signal doesn’t work well on water. A solution must be found for this.
• There needs to be a system in place for safety. How would a fire department function on water for instance?

Collaboration:

• Grid operators should be involved. What would the electricity net look like for a floating neighbourhood?
• How do you work together with the mainland? Would you need the mainland or can a floating neighbourhood be self-sufficient?
• We should continue working on this problem on a demo day from Amsterdam Smart City!

A lot more interesting points were raised, and if you are interested in this topic, please reach out to us and get involved. We will continue the conversation around floating neighbourhoods in 2024.

My fifth round at World Smart City Expo in Barcelona brought a blend of familiarity and fresh perspectives. Over the past few years I have grown increasingly skeptical of what I often call “stupid” smart-solutions like surveillance systems, sensored waste bins and digital twins which dominate the Expo.  I’ve learned that these solutions often lock cities into proprietary systems and substantial investments with uncertain returns. Amidst this skepticism, I found this year’s activities to be a hub of insightful exchanges and reconnection with international peers. Here's a rundown of my top five learnings and insights from the activities I co-organized or engaged in during the event:

1. Generative AI Potential: Visiting the Microsoft Pavilion offered a glimpse into the transforming potential of Generative AI. Microsoft showcased a new product enabling organizations to train their own Generative AI models using internal data, potentially revolutionizing how work gets done. Given the impact we’ve already seen from platforms like OpenAI in the past year, and Microsoft's ongoing investment in this field, it's intriguing to ponder its implications for the future of work.
2. BIT Habitat Urban Innovation Approach: I was impressed to learn more about Barcelona’s practical urban innovation approach based on Mariana Mazzucato vision. Every year the city defines a number of challenges and co-finance solutions. Examples of challenges tackled through this program include lowering the number of motorbike accidents, and improving the accessibility of public busses in the city. The aim of the approach is not to develop a new solution, but to find ways to co-finance innovation that generates a public return. This governmental push to shape the market resonates as a much-needed move in the smart city landscape where gains are often privatized while losses are socialized.
3. EU Mission: Climate Neutrality and Smart Cities: Discussions at the European Commission’s pavilion with representatives from the NetZeroCities consortium highlighted the need for standardized CO2 monitoring in cities. Currently, methodologies vary widely, making comparisons difficult. Practically this means that one ton of CO2 as calculated in one city might translate to zero or two tons of CO2 in another city. While meeting cities at different stages on their climate journey is crucial (ie some cities might only monitor Scope 1 & 2 emissions, while others will also include Scope 3), a key priority for the European Commission and NetZeroCities should be to implement more standardized and robust approaches for measuring and monitoring CO2 emissions, for instance using satellite data.
4. Sustainability & Digitalization Dilemmas: Participating in SmartCitiesWorld’s sustainability roundtable revealed several challenges and dilemmas. A key issue raised by participating cities is that sustainable solutions often benefit only certain segments of the population. Think for instance about the subsides for electric vehicles in your city or country – they most likely flow to the wealthiest portion of the population. Moreover, the assumption that digital and green solutions always complement each other is being challenged, as city representatives are starting to understand that digital solutions can contradict and undermine energy efficiency and neutrality goals. Ultimately many of the participants in the roundtable agree on the need to focus much more on low-tech and behavioral solutions instead of always looking to tech innovations which in many cases are neither affordable, nor effective in achieving their stated goals.
5. Drum & Bass Bike Rave: Despite the interesting sessions and conversations, it’s an event outside the Expo that emerged as the highlight for me.  Two days before the Expo I joined Dom Whiting’s Drum & Bass On The Bike event, with thousands other people taking to the streets of Barcelona on bikes, roller bladders and skateboards.  Whiting first started playing music on his bike to counteract loneliness during the Covid-19 pandemic, and since then he has become a global sensation. This was by far the largest and most special critical mass event I have ever participated, and the collective experience was electrifying. To paraphrase H. G. Wells who is thought to have said that “every time I seem an adult on a bicycle, I no longer despair for the future of the human race”, I can similarly say that seeing thousands of people bike and jam through the streets of Barcelona provided me with a glimpse into a hopeful future where community, sustainability and joy intersect.

Overall, I experienced this edition of the Smart City Expo as a melting pot of diverse perspectives and a valuable opportunity to connect with international peers. However, I do have two perennial critiques and recommendations for next year's event. Firstly, the Dutch delegation should finally organize a "Climate Train" as the main transport for its 300+ delegates to and from the Expo. Secondly, I advocate for a shift in the Expo's focus, prioritizing institutional and policy innovations over the current tech-driven approach. This shift would better address the real challenges cities face and the solutions they need, fulfilling the Expo's ambition to be the platform shaping the future of cities as places we aspire to live in.

Scrolling endlessly? Get off your screen and join us for an evening of insights and inspiration with remarkable speakers at our upcoming meetup event! Mike Lee of Stichting Appsterdam will revisit the crucial topic of ethics in app development, shedding light on principles for the future. Joris de Leeuw will share some useful techniques to avoid our constant digital distractions. Mohamed S Bah, founder of City Rights App, will share creative solutions for migrant challenges through podcasting and storytelling. Social designer Anna Noyons of (ink). social design will discuss designing products that bring out the best in people. Emiel Poot will explore the balance between human nature and the digital landscape. See you there for a night of discovery and connections!

AGENDA:

• 17:00 Welcome drinks - Welcome drinks to break the ice and network a bit with fellow attendees.
• 17:30 Opening and Welcome - Pinch / Appsterdam
• 17:45 Kick-off Speaker - Mike Lee - Mayor of Appsterdam. Mike will be revisiting his 2013 flagship talk “Ethics Made Easy”. How does this talk still hold up ten years later? What has changed, what principles should app makers consider going forward?
• 18:10 Joris de Leeuw - focus trainer at Diep Werk Doen. With his company Diep Werk Doen Joris trains knowledge workers how to better concentrate on their work and resist the constant lure of apps, calls, email and media. His method teaches the principle of attention by design; how we can reshape our own thoughts and behaviours to become more productive and less restless and distracted. He will give a talk on a few of the most recent insights in the field of focus and productivity. Website: https://www.diepwerkdoen.nl.
• 18:30 Mohamed Bah - City Rights App and City Rights Radio. Mohamed is the founder and host of the City Rights Radio and co-founder of the City Rights App. With his platforms he tries to find creative solutions to problems faced by migrants. Concerned with the dangers of negative stereotypes and its impact on the already marginalized community, he uses podcasting, and storytelling to reframe migrant representation in media.
• 18:40 Food is served
• 19:10 Anna Noyons - Anna is a social designer and the founder of (ink). social design. Anna will give a talk about designing services, products and systems that bring out the best in us, people.
• 19:30 Emiel Poot - De Jonge Strateeg & Appsterdammer - Emiel will delve into the balance between our human nature and todays digital landscape. We all have a fundamental need for social connection, but how have our instincts adapted to digital relationships, communication, and sense of belonging? Join us as we navigate the fascinating synergy between our wired brains and the virtual networks that have reshaped the very essence of human interaction.
• 20:00 - Closing and networking drinks.

🚶‍♀️ How walkable is Amsterdam? 🚶‍♂️

🏘️ Ever wondered how pedestrian-friendly is your neighbourhood?
Do you feel encouraged and safe to walk in your surroundings?
Do the streets have too much traffic 🚦 and not enough trees 🌳?

I am thrilled to introduce to you the newest sibling of CTwalk: CTstreets Map!
CTstreets is a web tool that highlights how walkable Amsterdam is 🚶‍♀️ 🚶‍♂️

It uses openly available data sources and provides information on how walkable neighborhoods, walksheds (5 and 15-minutes), and streets are.

CTstreets was developed through a participatory approach in three main steps:
📖 We studied the literature and made a list of all the factors that are most commonly found to impact walkability.
💬 We asked urban experts who work in Amsterdam to prioritize the identified walkability factors while considering the characteristics and citizens of Amsterdam.
💯 Based on our discussions with the experts we created overall walkability scores, and scores per theme (e.g., related to landscape or proximity) and visualized them.

👀 Explore the web tool here:

CTstreets Map
[currently does not support mobile phones or tablets]

🔍 Learn more about CTstreets Map:

Documentation
On a more personal note, it was wonderful collaborating with Matias Cardoso to develop this project. CTstreets draws significantly from Matia's MSc thesis "Amsterdam on foot," which is openly accessible and you can read here: https://lnkd.in/eyj3dpBZ

Disclaimer:

The estimated walkability scores are heavily based on the availability and quality of existing data sources. The reality is undoubtedly more complex. Walkability can be also personal and the presented scores might not reflect everyone’s point of view. Ctstreets is practically a tool aiming to enable the exploration of factors that impact walkability according to the experts in a simple, interactive, and fun way.

What opportunities for social cohesion do cities provide?

Is your neighbourhood park frequented by a homogenous or diverse mix of people? How many hashtag#amenities can you reach within a short hashtag#walking distance? And do you often encounter people from different walks of life?

I am very excited to introduce to you CTwalk Map, a web tool that seeks to highlight the social cohesion potential of neighbourhoods while also unmasking local access hashtag#inequities. CTwalk maps opportunities that different age groups can reach within a 5 or 15-minute walk.

🚶‍♀️🚶‍♂️ It uses granular population, location, and pedestrian network data from open sources to estimate how many children, adults, and elderly hashtag#citizens can reach various destinations in a city within a short walk.

🌐 It offers a simple and straightforward understanding of how the 5 and 15-minute walking environments are shaped by the street network.

➗ It estimates the degree of pedestrian co-accessibility of various hashtag#city destinations.

CTwalk Map is now available for the five largest cities in The Netherlands.

Take a look at the web tool:

https://miliasv.github.io/CTwalkMap/?city=amsterdam

... learn more about CTwalk Map at this link:

https://bit.ly/ctwalkmap

[currently does not support mobile phones or tablets]

...and let us know what you think!

Last months, 25 facets of the quality of streets, neighbourhoods and cities have been discussed on this spot. But what are the next steps? How urgent is improvement of the quality of the living environment actually?
 
I fear that the quality of the living environment has been going in the wrong direction for at least half a century and in two respects:  

Country of cars

 
Firstly, the car came to play an increasingly dominant role during that period. Step by step, choices have been made that make traveling by car easier and this has had far-reaching consequences for nature, air quality, climate and environmental planning. Our living environment is designed based on the use of the car instead of what is ecologically possible and desirable for our health. At the same time, public transport is rarely a good alternative, in terms of travel time, costs and punctuality.  

Country of cows

 
A second structural damage to the quality of the living environment comes from the agro-industry. About one half of the surface of our country is intended for cows. These cows make an important contribution to greenhouse gas emissions that further destroy the remaining nature. But this form of land use also leads to inefficient food production, which also results in health problems.
 
In the next months I will explore two themes: 'Are 'self-driving' cars advantageous ' and the 'The merits of the 15-minute city'. These themes are case studies regarding the quality of the living environment and in both cases mobility and nature  play an important role.
 
After the publication of these two miniseries with zeven posts each, the frequency of my posts on this site will decrease, although I will continue to draw attention on the fundamental choices we have to make regarding environmental issues.
 
Meanwhile, I started a new blog 'Expeditie Muziek' (in Dutch). I have always neglected my love for music and I am making up for it now. I think readers who love music will enjoy my posts in which pieces of text alternate with YouTube videos as much as I enjoy writing them.
 
Curious? Visit the link below

This is the 25st and last episode of a series 25 building blocks to create better streets, neighbourhoods, and cities. Its topic is happiness. Happiness is both a building block for the quality of the living environment and at the same time it is shaped by it. This is what this post is about.

A municipality with residents who all feel happy. Who wouldn't want that? It is not an easily attainable goal, also because there are still many unanswered questions about the circumstances that make people happy.
In its broadest sense, happiness refers to people's satisfaction with their lives in general over an extended period.

Can happiness be developed?

Only in a limited way. According to Ruut Veenhoven, the Dutch 'happiness professor', half of happiness is determined by character traits, such as honesty, openness, optimism, forgiveness, and inquisiveness. Five societal characteristics determine the rest. These are a certain level of material wealth, social relations, health, living conditions and self-determination. In between, culture plays a role.

Happy and unhappy cities

What about the happiness of cities, for what it's worth? The happiness of cities depends on the self-declared degree of happiness (of a sample) of its inhabitants. Scandinavian cities dominate the top 10: Helsinki (Finland) and Aarhus (Denmark) rank first and second, Copenhagen (Denmark), Bergen (Norway) and Oslo (Norway) rank fifth, sixth and seventh. Stockholm (Sweden) is ninth. Amsterdam follows in 11th place. Two of the top ten cities are in Australia and New Zealand: Wellington, New Zealand's capital, ranks third and Brisbane (Australia) ranks tenth. The only top ten cities not in the Scandinavia or Australia and New Zealand are Zurich (Switzerland) and Tel Aviv (Israel).
The bottom five cities are mainly cities that have been strongly marked by wars and conflicts: Kabul in Afghanistan, Sanaa in Yemen, Gaza in Palestine, and Juba in South Sudan. Delhi (India) ranks the fifth place from the bottom, because of the perceived very poor quality of life.
Independently from the place where they live, people who are happy are characterized by longevity, better health, more social relationships, and active citizenship.

Can cities improve their inhabitants’ happiness?

A happiness-based policy provides 'resources' in the first place, such as a livable income, affordable housing, health care and, in addition, creates circumstances ('conversion factors') to support people in making optimal use these resources. For instance, through social work, opportunities for participation, and invitation to festivities, such as street fairs, car-free days and music in the street.
Municipalities such as Schagen and Roerdalen consider the happiness of their citizens as the first goal for their policy. Cities abroad that intend the same are Bristol, Seoul, and Vilnius, among others. Nevertheless, Nancy Peters (project leader happiness of the municipality of Schagen) remarks: <em>We cannot make people happy. But the government offers a frame that helps people to become happy</em>.
Together with the Erasmus Happiness Economics Research Organization (EHERO), the municipality of Schagen has agreed on 12 spearheads: meaningful work, meaningful contact, participation in social life, connection with the neighbourhood, social safety net, trust in the municipality, pride in the place where people live, satisfaction with relationships, sports facilities, quality of public space, neighborhood-oriented cooperation and the relationship between citizens and community.

The importance of participation

In the previous blogposts, many topics have been discussed that easily fit in one of these spearheads. In his book <em>The Architecture of Happiness</em>, Alain de Botton notes that the characteristics of the environment that ignite social activities contribute most to the pursuit of happiness.  In addition to the tangible properties of the living environment, participation by citizens plays is of importance as a direct consequence of self-determination.
25 years ago, residents of two streets in Portland (USA) decided to turn the intersection of those streets into a meeting place. At first, only tents, tables, chairs and play equipment were placed on the sidewalks, later the intersection itself was used at set times. After some negotiations, the city council agreed, if this would be sufficiently made visible. The residents didn't think twice and engaged in painting the street as visible as possible (See the image above). The residents agree that this whole project has made their lives happier and that the many activities they organize on the square still contribute to this.

The impact of happiness on the quality of the living environment.

But, what about the other way around, happiness as a building block for the quality of the living environment? Happy people are a blessing for the other inhabitants of a neighbourhood, because of their good mood, social attitude, willingness to take initiatives, and optimism regarding the future.  At their turn, happy people can make most of available resources in their living environment because of the above-mentioned characteristics.  Environmental qualities are not fixed entities: they derive their value from the meaning citizens give them. In this context, happiness is a mediator between environmental features and their appraisal by citizens.
Therefore, happy citizens can be found in Mumbai slums, and they might be happier than a selfish grumbler in a fancy apartment. At the same time, happy citizens might be best equipped to take the lead in collective action to improve the quality of the living environment, also because of the above-mentioned characteristics.
Follow the link below to find an overview of all articles.  

🚶‍♀️ How walkable is Amsterdam? 🚶‍♂️

🏘️ Ever wondered how pedestrian-friendly is your neighbourhood?
Do you feel encouraged and safe to walk in your surroundings?
Do the streets have too much traffic 🚦 and not enough trees 🌳?
 
Together with Vasileios Milias, we've developed CTstreets map, a new tool where you can check how your street scores in different walkability factors and what might be missing to make it more attractive for pedestrians.

👀 Explore the web tool here: https://miliasv.github.io/CTstreets/?city=amsterdam#15.18/52.371259/4.895385/0/45
🔍 Dive into the methodology and process on our info page: https://miliasv.github.io/CTstreets/info_page/

CTstreets is based on the results of my thesis "Amsterdam on Foot" where I developed a participatory approach to evaluate walkability in every street segment of Amsterdam using open data.
The categories available on the map are Overall walkability, Landscape, Crime Safety, Traffic Safety, Proximity and Infrastructure.

📍 With this tool, you can check how is the walkability per street, neighbourhood or walkshed (5 or 15 minutes) and switch between categories.

A disclaimer about the results presented: While based on the opinions of municipality workers, urban designers and advocates for pedestrian accessibility, this work might not reflect the opinion of everyone. After all, walkability is also influenced by personal factors. Furthermore, the data we used comes from open sources and it might not always be accurate / up to date. Ctstreets aims to enable the exploration of factors that impact walkability according to the experts in a simple, interactive, and fun way, and spark a conversation about how we think and design for pedestrians.

This is the 24st episode of a series 25 building blocks to create better streets, neighbourhoods, and cities. Its topic is how involving citizens in policy, beyond the elected representatives, will strengthen democracy and enhance the quality of the living environment, as experienced by citizens.

Strengthening local democracy

Democratization is a decision-making process that identifies the will of the people after which government implements the results. Voting once every few years and subsequently letting an unpredictable coalition of parties make and implement policy is the leanest form of democracy. Democracy can be given more substance along two lines: (1) greater involvement of citizens in policy-making and (2) more autonomy in the performance of tasks. The photos above illustrate these lines; they show citizens who at some stage contribute to policy development, citizens who work on its implementation and citizens who celebrate a success.

Citizen Forums

In Swiss, the desire of citizens for greater involvement in political decision-making at all levels is substantiated by referenda. However, they lack the opportunity to exchange views, let alone to discuss them.
In his book Against Elections (2013), the Flemish political scientist David van Reybrouck proposes appointing representatives based on a weighted lottery. There are several examples in the Netherlands. In most cases, the acceptance of the results by the established politicians, in particular the elected representatives of the people, was the biggest hurdle. A committee led by Alex Brenninkmeijer, who has sadly passed away, has expressed a positive opinion about the role of citizen forums in climate policy in some advice to the House of Representatives. Last year, a mini-citizen's forum was held in Amsterdam, also chaired by Alex Brenninkmeijer, on the concrete question of how Amsterdam can accelerate the energy transition.

Autonomy

The ultimate step towards democratization is autonomy: Residents then not only decide, for example, about playgrounds in their neighbourhood, they also ensure that these are provided, sometimes with financial support from the municipality. The right to do so is formally laid down in the 'right to challenge'. For example, a group of residents proves that they can perform a municipal task better and cheaper themselves. This represents a significant step on the participation ladder from participation to co-creation.

Commons

In Italy, this process has boomed. The city of Bologna is a stronghold of urban commons. Citizens become designers, managers, and users of part of municipal tasks. Ranging from creating green areas, converting an empty house into affordable units for students, the elderly or migrants, operating a minibus service, cleaning and maintaining the city walls, redesigning parts of the public space etcetera.
From 2011 on commons can be given a formal status.  In cooperation pacts the city council and the parties involved (informal groups, NGOs, schools, companies) lay down agreements about their activities, responsibilities, and power. Hundreds of pacts have been signed since the regulation was adopted. The city makes available what the citizens need - money, materials, housing, advice - and the citizens donate their time and skills.

From executing together to deciding together

The following types of commons can be distinguished:
Collaboration: Citizens perform projects in their living environment, such as the management of a communal (vegetable) garden, the management of tools to be used jointly, a neighborhood party. The social impact of this kind of activities is large.
Taking over (municipal) tasks: Citizens take care of collective facilities, such as a community center or they manage a previously closed swimming pool. In Bologna, residents have set up a music center in an empty factory with financial support from the municipality.
Cooperation: This refers to a (commercial) activity, for example a group of entrepreneurs who revive a street under their own responsibility.
Self-government: The municipality delegates several administrative and management tasks to the residents of a neighborhood after they have drawn up a plan, for example for the maintenance of green areas, taking care of shared facilities, the operation of minibus transport.
<em>Budgetting</em>: In a growing number of cities, citizens jointly develop proposals to spend part of the municipal budget.

The role of the municipality in local initiatives

The success of commons in Italy and elsewhere in the world – think of the Dutch energy cooperatives – is based on people’s desire to perform a task of mutual benefit together, but also on the availability of resources and support.
The way support is organized is an important success factor. The placemaking model, developed in the United Kingdom, can be applied on a large scale. In this model, small independent support teams at neighbourhood level have proven to be necessary and effective.
 
Follow the link below to find an overview of all articles.